Binary or Spectrum, Gender is a Hierarchy is now available in Dutch! The original essay is available here. By her request, the translator remains anonymous – I am extremely grateful for her work.

---

Een kort voorwoord: dit is het vijfde essay in mijn serie over geslacht, gender and seksualiteit. Deel 1, 2, 3 en 4 zijn hier bij Sister Outrider te lezen. In dit essay, bestrijd ik het idee dat gender begrepen kan worden als iets anders dan een hiërarchie. Dit essay is opgedragen aan E, een ster van een lesbiënne en feminist.

---

 

 “Het is onmogelijk onderdrukking te benoemen en bestrijden als er geen benoembare onderdrukkers zijn” – Mary Daly

Wat is gender?

Gender is een verzinsel, gecreëerd door de patriarchaat, een hiërarchisch systeem opgedrongen door mannen om hun dominatie over vrouwen te garanderen. Het idee van een binair gender werd ingesteld om de ondergeschikheid van vrouwen te rechtvaardigen door de onderdrukking door mannen als de natuurlijke stand van zaken af te schilderen. Door gender als natuurlijk af te schilderen, wordt niet alleen de hiërarchie gedepoliticeerd, maar overtuigt er eveneens vrouwen van dat radicale weerstand ten opzichte van gender, het middel van onze onderdrukking – vergeefs is door uit te gaan van essentialisme. Deze hopeloosheid leidt tot apathie, wat sociale verandering meer ondermijnt dan onomwonden verwerping van gender. Als het afschaffen van gender (en daardoor het ontmantelen van het patriarchale systeem) een onbereikbaar doel is, hebben  vrouwen geen andere keuze  dan hun status als tweede klas burgers van de wereld te accepteren.  De visie op gender als een aangeboren eigenschap is het accepteren van de patriarchale blauwdruk voor de samenleving.

Gender is een hiërarchie die het mogelijk maakt voor mannen om dominant te zijn en creëert de condities voor de ondergeschikte positie van vrouwen. Omdat gender een fundamenteel onderdeel is van de witte, kapitalistische samenleving (Hooks, 1984), is het is bijzonder ontzettend om te constateren dat elementen van het ’queer discours’ beweren dat gender niet alleen in het aangeboren en onveranderlijk,  maar zelfs heilig is.

Het ’queer maken van gender’ is verreweg een radicaal alternatief voor de status quo, in plaats daarvan versterkt het de normen die door het patriarchale systeem zijn opgedrongen door middel van het repliceren van patriarchaal essentialisme. Een queer begrip van gender daagt het patriarchaat niet op een zinvolle manier uit – in plaats van mensen aan te moedigen om de door de patriarchie gestelde normen te weerstaan, biedt het hen een manier om deze normen juist te omarmen. Queer politiek daagt  traditionele geslachtsrollen niet zo zozeer uit, maar blaast deze nieuw leven in– en hierin schuilt het gevaar.

Door te stellen dat gender ’queer’ kan of moet worden gemaakt, verliest men uit het oog hoe geslacht functioneert als een systeem van onderdrukking. Hiërarchische systemen kunnen per definitie niet worden opgenomen in een politiek van bevrijding. Structurele machtsongelijkheid kan niet omgebogen worden tot deze niet meer bestaat – de opvatting van  gender als een kwestie van performativiteit of persoonlijke identificatie ontkent haar praktische functie in een hiërarchie. Elke ideologie die gender niet als een manier van onderdrukking van vrouwen onderscheidt, kan niet als feministisch worden omschreven – inderdaad, aangezien queer ideologie grotendeels onkritisch blijft ten opzicht van machtsverschillen achter de seksuele politiek, is anti-vrouw.

De logica van geslachtsidentiteit is fundamenteel gebrekkig, gebaseerd op het uitgangspunt dat gender aangeboren en essentieel is. Zoals feministen al decennia lang hebben beweerd, is gender sociaal geconstrueerd – een fabricage ontworpen om de dominatie van vrouwen door mannen mogelijk te maken. De opvoeding van kinderen, in zelfs voor de geboorte al ingedeeld in man/vrouw, dient de seksen te verdelen in een dominante en ondergeschikte klasse. Feminisme erkent dat biologisch geslacht bestaat terwijl het tegelijkertijd essentialisme bestrijdt, het ageert tegen het idee dat seks bepaalt wie of wat we kunnen zijn als mensen. Feminisme beweert dat ons karakter, kwaliteiten en persoonlijkheid niet bepaald worden door de vraag of we man of vrouw zijn. Queer theorie stelt daarentegen dat een reeks kenmerken intrinsiek mannelijk is en een andere reeks kenmerken inherent vrouwelijk, en dat onze identiteit afhankelijk is van hoe we met deze eigenschappen overeenkomen.

In plaats van te erkennen dat er veel manieren zijn om man of vrouw te zijn, schuift queer theorie mensen in een steeds groter aantal categorieën georganiseerd door stereotypes. Er is geen wetenschappelijk bewijs om het bestaan van typisch mannelijke of vrouwelijke hersenen te ondersteunen, en claims voor het bestaan van mannelijke of vrouwelijke hersenen zijn het product van neuroseksisme (Fine, 2010). Toch positioneert queer ideologie gender als een aangeboren identiteit, waarbij wordt gesteld dat gender is ’wat je voelt’.

‘De levenslange handboeien van culturele conditionering die me hebben geprobeerd mij te overtuigen dat een geslacht een biologisch feit is in plaats van een sociaal construct, zijn moeilijker te schudden dan ik zou willen.’ – Louise O’Neill, ik noem me een feminist: Opinies van vijfentwintig vrouwen onder dertig

Het probleem met ’gender identiteit’

Ondanks haar essentialisme is het queere begrip van gender steeds vaker in de progressieve en feministische ruimten te vinden. Het is niet moeilijk om te begrijpen waarom. Gender ideologie erkent dat een binaire mannelijke en vrouwelijke genderrol beperkend is voor individuen, maar in plaats van te pleitn voor het uitgebreide project dat nodig is om de hiërarchie van geslacht af te breken, biedt het een veel makkelijker oplossing: een individuele opt-out-clausule waarmee mensen zich kunnen verzoenen met het patriarchaat. Het omarmen van de gender is het omarmen van een verhaal van exceptionalisme .  Het omaremen van gender-ideologie is het accepteren dat er een klasse van mensen is die van nature ingesteld is om hun positie binnen de te accepteren (onderdrukt of onderdrukker) en een groep mensen die uitzonderingen zijn op de traditionele genderregels.

Er is een fundamenteel probleem met queer gender ideologie. Zoals ik eerder heb beschreven, is dat probleem misogenie. Door te beweren dat bepaalde groepen van nature geschikt zijn de geslachtsrol die hun sekscategorie heeft opgelegd, zogenoemde “cis” –personen, moet je misogynie onderschrijven. De vrouwen die als cis worden gecategoriseerd, zijn door de logica van geslachtsidentiteit inherent geschikt om door mannen onderdrukt te worden. Het hele patriarchale systeem wordt derhalve gekleurd door gender ideologie, gepresenteerd als een natuurlijke stand van zaken in tegenstelling tot een systeem van onderdrukking die ontworpen is om mannen de heerschappij over vrouwen te verlenen.

Omdat queer identiteitspolitiek gebouwd is rond een verhaal van exceptionalisme, wordt de machtsdynamiek van seksuele politiek volledig genegeerd. Door de taalkundige verdraaiing van “cis” wordt de onderdrukking van vrouwen als een voorrecht aangevoerd en daarom wordt de bevrijding van “cis” -vrouwen uit patriarchale onderdrukking opgeheven. Seksuele politiek wordt afgewezen door zelfidentificatie, waardoor het lidmaatschap van een seksklasse politiek onzichtbaar wordt gemaakt.

Gender is een gevangenis, en ik heb compassie voor iedereen die daardoor wordt beperkt. Het is afschuwelijk dat mannen ontmoedigd worden om empathisch, vriendelijk te zijn en zich op een creatieve manier te uiten. Er is wreedheid bij het socialiseren van jongens in de mannelijkheid. Er wordt gezegd dat er een verband bestaat tussen gender ideologie en het witwassen van mannelijk voorrecht dat de controle vereist. Dat gezegd hebbende, er is een connectie tussen gender ideologie en het witwassen van mannelijk privilege.  

Dit probleem wordt geïllustreerd door het geval van Ben Hopkins, de helft van het punk duo PWR BTTM. Hopkins is biologisch man en is als zodanig gesocialiseerd in zijn mannelijkheid. Zoals veel bekende mensen die biologisch man zijn, exploitteerde Hopkins zijn roem en macht om zijn vrouwelijke fans seksueel te misbruik.  Volgens een van zijn slachtoffers is Hopkins een “bekend seksueel roofdier die veelvoudig heeft toegeslagen, andere mensen in de queer community heeft gepest en ongewenste advances heeft gemaakt op minderjarigen.” Wat Hopkins onderscheidt van de lange traditie van machtige mannelijke misbruikers is dat hij zich identificeert als genderqueer. Als zodanig zou het queer perspectief, Hopkins acties niet als mannelijk geweld tegen vrouwen beschouwen. Queer exceptionalisme, zoals deze zich manifesteert door de logica van genderidentiteit, maakt het onmogelijk om mannelijk geweld als zodanig te noemen of te bevechten.

 

Mannen worden vanaf hun geboorte aangeleerd dat zij recht hebben op de tijd, de aandacht, liefde, energie en lichamen van vrouwen. Toch ontvangen mannen, in overeenstemming met de logica van genderideologie, ongelukkige, maar willekeurige, in tegenstelling tot een waarschijnlijk gevolg van de gendered socialisatie in de patriarchale samenleving. Ondanks de zelf-identificatie  als genderqueer, heeft het seksuele geweld dat Hopkins tegen vrouwen met dramatisch minder sociale macht dan hij, perfect de logica van mannelijkheid gevolgd. In welke zin kan een man die het meest toxische mannelijkheid gedrag vertoont, beweren dat hij gender queer heeft gemaakt.

Zoals zijn acties duidelijk maken, heeft Hopkins niet bewust de mannelijke socialisatie of zijn recht op vrouwenlichamen afgeleerd. Hoe Hopkins kiest om te identificeren, heeft weinig invloed op de gruwelijke realiteit van de situatie. Door te claimen genderqueer te zijn, probeerde Hopkins het mannelijke privilege waarvan hij profiteerd onder het tapijt te schuiven. Jen Izaakson schrijft voor Feminist Current over de paradox die schuilt in Hopkins’ claim genderqueer te zijn:

“… Hopkins gebruikte glitter, eyeliner en vintage jurkjes om een ​​begrip van en navolging van queer idealen te demonstreren, om een ​​afwijzing van” giftige mannelijkheid” te illustreren evenals een afwijzing van  gendernormen die sociaal toegeschreven worden aan mannen. Maar het dragen van bloemrijke jurken en lipgloss leidt niet tot een feitelijke afwijzing van het mannelijke recht en mannelijke dominantie van mannen onder het patriarchaat. Door middel van zelf-gedefinieerde identiteiten, individuele expressie en performativiteit, in plaats van het mannelijk geweld en ongelijkmatige machtsstructuren te onderzoeken, heeft queer discourse het mogelijk gemaakt voor misogynie om gemakkelijk toegang te verkrijgen tot het feest.”

Evenzo heeft de transactivist Cherno Biko (geboren als man) openlijk bekend dat een transman (geboren vrouw) verkracht te hebben met de fantasie en de bedoeling om deze tegen hun wil te bezwangeren. Ondanks publiek erkend te hebben  seksueel misbruik gepleegd te hebben, werd Biko uitgenodigd om tijdens de vrouwenmars in Washington op het podium te spreken en was de medevoorzitter van de adviesraad van de jonge vrouw in New York. Dit roept vragen op over niet alleen over het schijnbare gebrek aan aansprakelijkheid voor seksueel misbruik binnen het feminisme, maar ook in de mate waarin progressieve politieke bewegingen bereid zijn om geweld tegen vrouwen door de vingers te zien zodra de dader zich als transgender of genderqueer identificeert.

Geweld tegen vrouwen zijn zowel de oorzaak en het gevolg van het patriarchiaat, en ze worden genormaliseerd door de logica van het genderdenken. Genderideologie onderschrijft de machtsongelijkheid van seksuele politiek – een hiërarchie die door gender zelf is ingesteld – en in plaats daarvan beschouwt het gender als een kwestie van zelfidentificatie. Het queer perspectief individualiseert de vraag van identiteit om gender te depolitiseren, waardoor moeilijke vragen over macht en patriarchie worden vermeden.

We worden verteld dat geslacht een diep persoonlijke kwestie is en dient daarom, zoals alle goede liberalen weten, niet grondig te worden onderzocht. Desalniettemin blijkt dat transvrouwen ‘een mannelijk patroon behouden met betrekking tot criminaliteit na een geslachtsveranderende operatie’ en dat ‘hetzelfde geldt voor gewelddadige misdaad’. Gezien het feit dat één op de drie vrouwen in haar leven mannelijk geweld zal ervaren, is dit geen kleinigheid: 96% van de mensen die seksueel geweld plegen zijn biologisch mannelijk. De veiligheid van vrouwen en meisjes is nooit een aanvaardbare prijs om te betalen, zelfs niet in de naam van inclusiviteit. Mannelijke socialisatie speelt een aantoonbare rol in de vorming van houding en gedrag. Als vrouwen het geweld dat we ervaren niet kunnen benoemen noch systeem dat dit mogelijk maakt, kunnen we deze niet bestrijden.

“Toen Simone de Beauvoir schreef dat een meisje niet als een vrouw geboren is, maar eerder een wordt, bedoelde ze niet dat een individu van het mannelijke geslacht, gesocialiseerd in de verwachtingen van de mannelijke genderrol, simpelweg kan beslissen om hormonen te nemen en wellicht operatie te ondergaan en zo ‘een vrouw worden”- Dame Jenni Murray

Door de lens van genderidentiteit kan de onderdrukker zijn mannelijke voorrecht vebergen en de status van onderdrukte opeisen. Door de lens van genderidentiteit kunnen de onderdrukten ook de basis van hun onderdrukking verwerpen door middel van zelfidentificatie. Genderideologie wil een hiërarchie als een identiteit voorstellen. Helaas kan men niet aan structurele en systematische onderdrukking ontkomen – hoewel het queer discours dit als een legitieme route voor vrouwen voorstelt. De man is de standaard voor de mensheid, terwijl de vrouw die zich bezighoudt met ‘Andere’ – gedefinieerd alleen in relatie tot de man (Beauvoir, 1949). Het is geen wonder dat een groeiend aantal vrouwen, ontevreden over de beperkingen die door de vrouwelijke genderrol worden opgelegd en zich bewust zijn dat mensen meer zijn dan het holle stereotype van vrouwelijkheid, stoppen met het zich identificeren als vrouw.

In plaats van de vrouwelijke genderrol als het probleem te identificeren en de genderhiërarchie te ontmantelen, worden vrouwen nu zich niet langer als zodanig te identificeren als ze zich gedragen of voelen zoals mensen nu eenmaal doen. In plaats van vrouwen de middelen aan te reiken om hun geïndividualiseerde misogynie af te schudden, moedigt de geslachtsideologie hen aan om vrouw zijn te verwerpen en zich te beroepen op individuele uitzonderingen op de gendersysteem. Door volledige mensheid en vrouwelijkheid als wederzijds exclusief uit te nodigen, nodigt genderideologie vrouwen uit om deel te nemen aan Ik-Ben-Niet-Zoals-Andere-Meisjes: De Queer Editie.

Het is begrijpelijk dat vrouwen graag de aan vrouwelijke genderrol willen ontsnappen – inderdaad, de bevrijding van vrouwen uit de genderhiërarchie is een kerndoel van het feminisme. Maar het feminisme pleit voor de bevrijding van alle vrouwen van alle vormen van onderdrukking, niet alleen de bevrijding van degenen die stellen dat hun individuele onderdrukking vanwege hun gender verkeerd is – diegenen die “niet een soort ’vrouw zijn’ ambiëren“.

De homofobie van het ’queer’ maken van gender

Ondanks dat er gesproken wordt over een ’queer community’, een alliantie tussen leden van de LGBT + alfabet soep, ligt er altijd al homofobie aan de basis van queer politiek. Queer-ideologie kwam op in reactie op  lesbische feministische principes, die een radicale maatschappelijke verandering bepleiten door het transformeren van persoonlijke levens (Jeffreys, 2003). De politieke belangen van lesbische vrouwen en gemarginaliseerde homoseksuele mannen – met name de afschaffing van geslachtsrollen – worden door queer politiek van tafel geveegd. Individualisme voorkomt elke geconcentreerde focus op feministische en homoseksuele bevrijdingspolitiek, wat door queer discours wordt beschreven als ’ouderwets’, ’saai’ of ’anti-seks’.

In de afgelopen jaren is het openlijk anti-homo sentiment gestegen. Pogingen om lesbische vrouwen en homoseksuele mannen uit te wissen zijn nu bon ton in de ’queer’ wereld. Shannon Keating schrijft in een opinie waarin de vraag wordt gesteld of de lesbische identiteit de genderrevolutie kan overleven dat de ’lesbisch’ en ’homoseksueel’ verouderde termen zijn.

“Tegen de steeds kleurrijkere achtergrond van gender diversiteit, begint een binair label als ‘gay’ of ‘lesbisch’ muffig en saai te voelen. Als er zo veel genders zijn, is het dan niet ’close-minded- of erger nog, schadelijk en exclusief- als je je identificeert mete en label dat  impliceert dat je alleen maar aangetrokken bent tot één van hen?”

Er is een volhardende tak van homofobie binnen de genderideologie. Deze manifesteert zich zo regelmatig, omdat deze homofobie verwoven is met genderpolitiek. Aantrekking tussen mensen van gelijk geslacht, wordt halsstarrig geproblematiseerd omdat deze het bestaan van biologisch geslacht erkent, alsmede haar betekenis voor het bepalen voor potentiele aantrekkingskracht – iets wat ingaat tegen de claim dat gender in plaats van geslacht van belang is voor iemands identiteit.

Eerder dit jaar beweerde Juno Dawson, de auteur van The Gender Games, dat het zijn van een homoman eigenlijk niets anders is dan een ‘troostprijs’ voor diegenen die niet bereid zijn om te kiezen voor het leven als een transvrouw. Voor Juno’s transitie leefde en had hij lief als een homoseksuele man, daarom is het is het bijzonder lastig dat Dawson homoseksualiteit verklaarde als iets dat minder respect en erkenning verdient.  Dawson schetste het leven als een homoman als een minderwaardig alternatief, een armzalig substituut, voor de onderdrukking van zijn van een transvrouw. Toen homoseksuele mannen en lesbische vrouwen bezwaar maakten tegen deze homofobie, maakte Dawson een niet-verontschuldiging die een fundamentele waarheid over de politiek van geslachtsidentiteit en seksualiteit blootlegt: “Veel transmannen en- vrouwen leefden voor hun transitie als homoseksuele mannen of lesbiennes dus ik vind het een heel belangrijk punt om te bespreken… ”

Het is ontzettend regressief om te betogen dat homomannen eigenlijk onvoltooide vrouwen zijn. Volgens deze logica is alleen het meest heterosexuele en giftigste van mannelijkheid werkelijk mannelijk. En als homoseksuele mannen in werkelijkheid transvrouwen zijn, bestaat er niet zoiets als een homoseksuele man. Homoseksualiteit is ‘genezen’ – een agenda die traditioneel tot sociaal conservatieven behoorde, maar nu binnen de queer ideologie wordt betoogt. En het is geen toeval dat zoveel van degenen die kiezen voor een chirurgische of medische transitie, homoseksuele mannen of lesbische vrouwen zijn, die na hun transitie als heteroseksueel leven. In Iran, waar relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht met de dood worden bestraft, zijn geestelijken bereid om ”het idee te accepteren dat een persoon in een lichaam van het verkeerde geslacht kan worden gevangen”.

Geslachtsideologie is fundamenteel conservatief. Het is gebaseerd op de veronderstelling dat genderrollen absoluut zijn, dat diegenen die afwijken van hun opgelegde genderrol moeten behoren tot een andere categorie. Lesbische vrouwen en homoseksuele mannen dagen genderrollen uit, simpelweg door van iemand van hetzelfde geslacht te houden en  door af te wijken van de heteropatriarchale patronen van dominantie om een ​​seksuele politiek van gelijkheid te creëren. Als we overgaan naar heteroseksualiteit, in overeenstemming met de genderrollen, moeten we ons aanpassen aan de genderrollen zoals die door het patriarchiaat worden voorgeschreven.

Niemand is geboren in het verkeerde lichaam. Een lichaam kan per definitie niet verkeerd zijn. Het systeem van gender is daarentegen onjuist op alle fronten. Het problematiseren van lichamen in plaats van de hiërarchie die ze beperkt, repliceert alleen de destructieve ideologie in de kern van het patriarchiaat. Het keert de benadering van de politiek van bevrijding om, in het beste geval heeft het het patriarchiaat verkeerd begrepen, in het slechtste geval is het er een onderdeel van.

Conclusie

 Kritiek op genderideologie wordt sterk ontmoedigd. Ik vermoed dat dit komt doordat hoe meer men het queere begrip geslacht verkent, hoe duidelijker haar misogynie en homofobie wordt. Zodra de progressieve glans begint te verbleken – zodra het duidelijk wordt dat genderideologie in het beste geval gedienstig is aan het patriarchaat en de schade die deze berokkent aan vrouwen, wordt de queer politiek veel moeilijker om te verkopen aan de algemene bevolking.

 

En zo worden de feministen die gender-ideologie bevragen als onverdraagzaam gebrandmerkt, de kritiek en die vrouwen die dapper genoeg zijn om deze te maken, worden als illegitiem weg gezet. Vrouwen die genderideologie in vraag stellen, worden TERF’s genoemd – we worden er telkens verteld dat hun enige motief voor hun kritiek op genderideologie valsheid is, in tegenstelling tot een betekenisvolle zorg voor het welzijn van vrouwen en meisjes. Daarmee citeer ik Mary Shelley: “Pas op; want ik ben onbevreesd en daarom krachtig.” Elke poging om vrouwen te ontmoedigen om onze onderdrukking aan te pakken, is diep verdacht.

 

Geslachtsideologie creëert een valse dichotomie van mensen die vanaf hun geboorte gebonden zijn aan traditionele geslachtsrollen en een uitzonderlijk kleine groep die dat niet zijn. Geslachtspolitiek is het meest uitgebreide en schadelijke voorbeeld van het gebruik van de methodes van de meester om het huis van de meester te ontmantelen. Waarom gender queer maken als wij deze helemaal kunnen afschaffen? Waarom verspillen wij onze energie met het omkeren van onderdrukkende praktijken als we deze helemaal kunnen afschaffen.

 

’Vrouw’ is een geslachtsklasse – niets meer, niks minder. ’Man’ is een geslachtsklasse – niets meer, niets minder. Stellen dat de reikwijdte van onze identiteit wordt bepaald door de genderrol die onze geslachtsrol wordt opgelegd is het legitimiseren van een patriarchaal project. Als feminist, als vrouw, verwerp ik de queerpolitiek en de geslachtsideologie die deze bepleit. In plaats daarvan stel ik dat vrouwen en mannen die buiten het script leven op basis van gender- of het nu queer- of patriarchale classificaties is – omarmd worden als revolutionairen. Alleen door de afschaffing van gender kunnen we ware bevrijding bereiken.